Arraianos

Aldeanas do Século XXI

Aldeanas do Século XXI

Un proxecto editorial sobre mulleres que viven e traballan no rural galego.

Neste libro realizado por Arraianos Producións e editado polo Ministerio de Agricultura, Pesca y Alimentación, podemos coñecer as historias de vida dun grupo de mulleres que decidiron establecerse no rural. Podemos atopalo a través da tenda do propio Ministerio no seguinte enlace https://servicio.mapama.gob.es/tienda/

“Este libro está lleno de vida y orgullo. Orgullo de ser mujer en el medio rural y pertenecer a una tierra, Galicia, que acoge un mundo ancestral, pero también nuevas tecnologías, conexión con el mundo y profesiones emergentes. De vida, porque lejos del discurso de la España vaciada, las mariscadoras, artistas, ganaderas, escritoras, agricultoras o arquitectas que han dejado sus palabras en estas páginas siguen llenando de historias y proyectos sus pueblos y aldeas.

Elaborando vinos, acogiendo animales, creando arte, cosechando, escribiendo o limpiando montes, todas y cada una de ellas han encontrado su pedazo de paraíso en un mundo que huye de estereotipos y reivindica su riqueza y diversidad.  El rural de Galicia late al ritmo de la comunidad y la tranquilidad vital, pero también de la lucha, consciente de la necesidad de más oportunidades laborales y mejores comunicaciones.

Las historias de las mujeres que este libro contiene son todas muy diferentes, como diferentes son también quienes les ponen voz, pero todas sus protagonistas comparten el deseo de permanecer en un entorno que no es solo el sitio en el que viven, sino también el lugar donde quieren quedarse. Luchando por el futuro sin perder de vista las raíces que sostienen lo que hoy son.”

"Aldeanas" del siglo XXI en Galicia: sus historias llevadas a un libro

Santiago de Compostela, 15 oct (EFE).

– Vivir en el pueblo es un regalo, por la tranquilidad, el espacio, su riqueza y la calidad humana. Todos estos motivos, y más, figuran en la publicación ‘Aldeanas del siglo XXI’ en boca de mariscadoras, artistas, ganaderas, escritoras, agricultoras y arquitectas. Hoy se conmemora el día internacional de las mujeres rurales.

Ya sea elaborando vinos, cosechando, escribiendo, o limpiando montes, todas las participantes en la publicación que coordina Aser Álvarez y edita el Ministerio de Agricultura, Pesca y Alimentación (MAPA) reivindican su pedazo de paraíso y muestran un incombustible espíritu luchador, para empezar, por la consecución de mejores comunicaciones.
Sus relatos son diferentes, como distintas son ellas, pero hay un nexo común: todas comparten el deseo de permanecer en el entorno en el que están.

El subsecretario del MAPA, Luis Álvarez-Ossorio, saluda los veinte perfiles sociodemográficos, económicos, laborales y familiares que contiene la obra y, en el prólogo, no duda en afirmar que con sus testimonios son “las mejores prescriptoras”. Muchas, indica, son protagonistas de cambios generacionales en negocios familiares, conservando la tradición; otras, artistas, escritoras, diseñadoras, artesanas o restauradoras. Y, en conjunto, “revitalizan”.

La ilustradora Andrea Fernández creó en A Illa (Pontevedra) ‘La Platanera’, un espacio creativo en la que fue la casa donde se crió con sus abuelos; Carmela Cano, matemática de profesión, cambió la vida urbana en Pontevedra y los números por el lugar de Arzúa y la fábrica del premiado queso de Galmesán; y, si alguien en Nigrán llega a La Insuela en barco, será recibido por la perrita Bella, y la humana Natalia, alma de ‘La isla de Tali’. Los animales que arriban desnutridos, maltratados y exhaustos, vuelven, en su protectora, a nacer. Lola Rontano, periodista, mora en Laxe (A Coruña). Viajó en noviembre de 2002 de Murcia a Costa da Morte para batallar contra la marea negra del ‘Prestige’  y encontró un hogar: el suyo. María Falcón y Cristina Yagüe son bodeguera y enóloga, respectivamente. El orgullo de estas ‘Anónimas Viticultoras’ se extiende también a la comunidad LGTB. María lo tiene claro: “Nos interesa todo lo que sea ser visibles, ya no solo como trabajadoras rurales, sino también como mujeres lesbianas”.Marifé González es una joyera “libre y brava” en Oia; y Cristina Fernández habita en Mesía con las vacas que “protegen el sueño” de sus yayos, pues cuando se vio en la encrucijada de decidir si la granja se reinventaba o cerraba no dudó, pese a que “el camino más difícil” fuese el de la “morriña”. Soledad Méndez, trabajadora de barcos en Fisterra, es “marinera en un océano de hombres”; Ángeles Felípez, diseñadora y constructora en ese mismo entorno, en el fin del mundo; Elena Ferro, en Merza, es la “zoqueira” que se atrevió a resistir con los zuecos que su abuelo Perfecto empezó a crear en 1915; y Carmen Freire es “naturalmente labriega” en Brión. Rita Neira, tendera en Vista Alegre de Soutolongo, sostiene un ultramarinos que le permitió “volver al  origen”; la abogada Paula Garabal dejó la toga por el reiki y el aprendizaje de las leyes del conocimiento propio. Está censada en Moaña, donde estudia temas de coaching y de facilitación sistémica. Adriana Echevarría, que dejó Uruguay en los noventa, es una artista del reciclaje en Marín; Noa Devesa, educadora en Oca, asegura que “un futuro diferente es posible”; Josefa Lestón, tractorista en Muros, a pesar de los duros inicios, nota que ya no quiere “cambiar”. Pero sí clama por un “cambio” para que la gente pueda volver sin temores. María do Pilar Saampedro es mariscadora en Palmeira (“tan fundamentales somos que durante la crisis de la covid fuimos las que aguantamos al pie del cañón”); Maica Fernández y Marina Lourido son fabricantes de licores en Leiro (“un orgullo”); e Irene Gefaell es educadora equina en un entorno natural de Pontevedra (“ser caballo significa necesitar espacio”). Ángela Aira es anfitriona del Camino en Fonfría, con una palloza en un “prado sagrado” donde el pan recién amasado se huele desde la carretera. ‘A Reboleira’ es un albergue. “El trabajo me  hace levantarme muy contenta. Además, tengo a mi madre y a mi nieto al lado. No sé si se puede pedir más”.

Nada que añadir, desde luego.

EFE

Carvalho Calero | Sen Fronteiras

Carvalho Calero | Sen Fronteiras

Este proxecto editouse ao abeiro do Fondo de Proxectos Culturais Xacobeo 2021 da Xunta de Galicia.

    • Dirección e Coordinación: Aser Álvarez
    • Composición e interpretación musical: Moisés Quintas
    • Gravación e Masterización: Tameiga Sons
    • Deseño e Maquetaxe: Estudio Suab

Xela Arias | Sen Fronteiras

Xela Arias | Sen Fronteiras

Xela Arias sen fronteiras é moito máis ca un libro. Este proxecto multimedia é un percorrido sensorial por moitas desas fronteiras que cruzou Xela ao longo da súa vida, consciente de que é nos lindeiros onde acontecen as cousas máis interesantes. Por iso foi sempre unha forza desfronteirizante, que soubo derrubar muros e valados coa súa arte transgresora e coa súa radical independencia. Fíxoo como muller comprometida que era, mais tamén como nai, como poeta, filla, narradora, tradutora, editora ou letrista de rock.

Velaquí un petisco de todas estas Xelas, que non collen nesta fotobiografía sonora. Unha obra colectiva na que temos a sorte de contar coas imaxes do seu arquivo familiar e tamén coas fotos de Xulio Gil, quen foi parella de Xela Arias e pai do seu único fillo, Darío, a quen lle agradecemos moi especialmente o seu agarimo e xenerosidade para axudarnos a facer posible esta achega en forma de obra multimedia. Un proxecto no que hai desde rap e rock and roll ate poesía, desde pezas audiovisuais ou podcasts feitos por nenos e nenas, até a voz da propia homenaxeada nas Letras Galegas de 2021. Dámosvos a benvida a esta Xela Arias sen fronteiras.

Xosé Velo | Sen Fronteiras

Xosé Velo | Sen Fronteiras

Animal político, Xosé Velo non foi animal de rabaño. Aínda que se mantivo até a morte na órbita do galeguismo co que comezara de mozo, puxo sempre por diante a súa conciencia (ou o seu instinto) aos ditados de calquera organización. Nin atopou acubillo definitivo nin deixou herdeiros políticos directos. Se cadra é por iso que, malia que viviu en primeira liña a República, a guerra e a resistencia antifranquista, tanto no interior coma no exterior (co máximo protagonismo no episodio sonado do secuestro do Santa María), segue sendo un recordo borroso para os vellos, unha figura semidescoñecida para a xeración intermedia e nada en absoluto para os máis novos.

Menos coñecidos aínda son os seus escritos. É certo que non puido ou non quixo facer carreira de escritor, mais nunca deixou completamente de escribir e, en menor medida, de publicar. Tocou moitos paus: poesía, ensaio, artigos, prólogos, discursos, cartas…, case sempre movido polas urxencias históricas de cada día; ás veces, ao tratar de descifrar unha estraña música que escoitou por primeira vez nalgún lugar oculto de Celanova.

Este volume aspira modestamente a remediar a situación anterior dando a coñecer unha mostra ampla dos escritos de Velo. Cincuenta anos despois da súa morte, está por ver se, alén de seren testemuña do paso dun home polo mundo, teñen algo permanente que dicirnos.

Florencio Delgado Gurriarán | Sen Fronteiras

Florencio Delgado Gurriarán | Sen Fronteiras

Florencio Delgado Gurriarán é a figura elixida para as Letras Galegas de 2022. Contra o que sucedeu con outros homenaxeados, persoeiros coñecidos da nosa cultura, a Delgado Gurriarán eran poucos os que o coñecían antes desta designación. E incluso aqueles aos que lles soaba o seu nome pouco máis podían contar del que era poeta e no mellor dos casos, a súa orixe valdeorresa.

Mais agora xa sabemos que poucos persoeiros houbo tan merecedores dun recoñecemento coma este, por iso este Florencio Delgado Gurriarán sen fronteiras. onde recollemos materiais multimedia realizados ao longo deste ano.

Fillo de boa familia como era, podería vivir folgadamente no seu Córgomo natal. E malia iso, puxo os seus ideais galeguistas por diante de todo, incluso de si mesmo e do seu proveito persoal. E non só durante a guerra civil, senón tamén tras a súa chegada a México, cando se involucrou en todo canto proxecto cultural se lle cruzou por diante ao tempo que intentaba recompoñer a súa vida. Pese a botar case catro décadas do outro lado do Atlántico, nunca deixou de traballar por Galicia.

Toda a súa obra poética está escrita en galego, e grazas ao seu labor editorial outros autores puideron ver publicados os seus traballos. E no seu labor de tradutor, deulle prestixio á nosa lingua vertendo ao galego textos de poetas universais.

Máis alá da obra literaria, vencellada sempre a Valdeorras, Florencio Delgado Gurriarán é unha figura imprescindible na literatura galega e foi un dos bos e xenerosos que mantivo o facho do galeguismo aceso alén mar cando aquí non era posible. Beizóns!.

Non hai espellos nos manicomios

Non hai espellos nos manicomios

Este proxecto naceu e medrou sempre cunha dobre finalidade; en primeiro lugar, cultural e artística, pois se trata dun traballo eminentemente creativo, onde se mesturan disciplinas relacionadas coa poesía, o vídeo, a pintura, a fotografía e a música. O punto de partida sobre o que se sustenta esta proposta é un poemario aberto á hibridación de diversos medios de expresión, pero cunha temática única, clara e definida: a enfermidade mental. Esta edición recolle sete composicións, cinco delas en versión dobre para, entre outros obxectivos, facilitar a adaptación musical de Miro Casabella, o autor da banda sonora do documental que complementa este libro, unha curtametraxe de Aser Álvarez para Arraianos Producións con montaxe de Antón Ramos. Pero, ademais da dimensión artística, este proxecto ten unha dimensión social moi vinculada ao ámbito da saúde mental e ao seu proceso de superación, un termo, este de superación que en psiquiatría non equivale a curación, senón a prevención normalización, recuperación e integración, un proceso que aquí se materializa nun caso concreto, o de Antonio Tizón, que biografía sen eufemismo, con sinceridade, o trastorno bipolar que padece. E ofrécenos a súa testemuña coa intención de que resulte estética e utilitaria á vez, unha historia de superación contada para el mesmo, para todas aquelas persoas que son coma el e para a sociedade enteira.

O Camiño de Ramón Chao

O Camiño de Ramón Chao. Tralas pegadas de Prisciliano

Están separados no tempo por 1.600 anos pero comparten valores e filosofía de vida. A rebeldía e o inconformismo de dous galegos que traballaron por unha sociedade máis xusta e igualitaria e que acreditaban que outro mundo era posible.

Por unha banda, Prisciliano, o heterodoxo que viviu no século IV e que tan ben sintonizaba co pobo galego, combinando os cultos precristiáns e os saberes druídicos co cristianismo primitivo, denunciando a corrupción da xerarquía eclesiástica. E que precisamente por iso morreu decapitado, acusado de herexía, en Tréveris (Alemaña) no ano 385.

E por outra banda, Ramón Chao, o neno prodixio do piano, xornalista, escritor e intelectual, nado en Vilalba (Lugo) en 1935, infatigable activista cultural e político, que coordinou durante décadas a sección hispana e lusófona de Radio France Internacionale, autor de memorables libros e artigos e creador do premio Juan Rulfo, que morreu en 2018 e cuxas derradeiras teimas foron Prisciliano e o movemento altermundialista.

Outros Traballos

Outros Traballos

O tempo na Luparia

Casa da Troia

Curtametraxe documental de Arraianos Producións sobre a Compostela que aparece na novela de Alejandro Pérez Lugín, “La Casa de la Troya”, onde interveñen, entre outros, Xerardo Estévez, Darío Villanueva, Xosé María Fonseca ou Anxo Angueira, para achegarnos unha visión contemporánea dende a Casa Museo da Casa da Troia, cen anos despois da publicación desta popular obra literaria de fama universal.

Cesteando

“Cesteando”: Un documental que sirve de reflexión sobre o rural a través da vida dun cesteiro da Baixa Limia; así nárrase a historia de Toño do Val quen atesoura a mellor colección de cestería de España.

Fronteiras de Enerxía Animal

Las diversas variantes de energía animal fueron decisivas para la supervivencia de los habitantes, de la Raiaseca del Leboreiro. La integración de ellos, en originales y particulares formas de ocupar un territorio, por veces hostil, por otras amable y aventurero, no habrían sido posibles sin su valiosísima ayuda. La nueva realidad está haciendo surgir nuevos rumbos, en consonancia con tecnologías modernas y con la satisfacción de necesidades sociales y terapéuticas. La inspiración en una tradición a punto de desaparecer y la incorporación de nuevos comportamientos éticos, dignifican, humanizan y espiritualizan sus funciones con las que intervienen para que esas tierras sigan produciendo situaciones e historias del mejor realismo mágico.

A resurección da Raíña Lupa no Pico Sacro

FILMIN

Festival Internacional de Cine Rural de Galicia “Carlos Velo”

Festival Internacional de Cine Rural de Galicia "Carlos Velo"

TRABALLOS PARA O FESTIVAL INTERNACIONAL DE CINE RURAL DE GALICIA "CARLOS VELO"

O Festival Internacional de Cine Rural de Galicia, único festival específico de cine rural que hai en Galicia, é un espazo para a divulgación e exhibición de curtametraxes documentais e de ficción, cunha temática relacionada co medio rural e coa recuperación da memoria material e inmaterial dos pobos do mundo. Incluído na programación do FICRURAL 2019, trátase dun proxecto de Arraianos Producións e Lareira Pop, que conta co financiamento do Concello de Santiago de Compostela e da Deputación Provincial da Coruña.

Trailer Oficial FICRural 2019

Compare Products
Action Add Product
Image
Title
Price
Stock Status
Quantity
Add To Cart
Review
Camiño de Ramón Chao. Tralas pegadas de Prisciliano
0 customer review
15,00 
Xosé Velo | Sen Fronteiras
0 customer review
15,00 
Sísifo Confuso
0 customer review
15,00 
Xosé Velo | Textos Escollidos
0 customer review
30,00