O propio Vizoso dixo nalgunha ocasión que el non facía caricaturas senón retratos. Porén, a pouco que se indague, no seu taller emerxen, por exemplo, “retratos” con narices esaxeradamente “gongorinas”, sen ir máis lonxe; con algunha destas acostumaba agasallar o seu benquerido patrón don Isaac Díaz Pardo que, aínda estando este moi ben dotado de apéndice nasal, o “narizísimo” debuxado por Vizoso era máis ben infinito que finito.
Este home caricaturiza todo, TODO: cabalos, feiras, cardeais, gaiteiros, mouchos, curuxas, sapos e bruxas… tamén tunos, ferreiros, heroes da farándula, labregos e ceramistas… A súa obra é pura caricatura, benevolente e agradecida, chea de luces e cores que indubidablemente melloran a realidade. Vizoso non procura a semellanza, nin agraviar, senón o espírito e esencia mesmos da vida, o plasma que adormece tras a persoa, animal ou obxecto para elevalos ó cumio da solemnidade a través dun trazo, exento de adornos gratuítos, firme e sustentador de toda unha historia allea que, só el sabe achar máis alá da simple evidencia, porque o mestre ademais de mirar, ve.